Naiiyak ako.
Hindi ko akalain na ganito ang magiging epekto sakin ng
eleksiyon na ito. Siguro dahil nanay na ako. Ibang usapan na kasi kapag iniisip
mo ang kinabukasan ng iyong supling.
Kung dati, puwede mong isangtabi, kalimutan o di pansinin ang anumang
sisira ng araw mo o ang anim na taon mo, ngayon, hindi na puwede. Hindi na
puwede.
Kaya paumanhin anak. Alam ko kulang ang aking mga luha at
pagkuyom ng mga palad. Alam ko dapat mas may ginawa pa ako. Kulang ang pagboto.
Kulang ang pagsusulat ng mga kuwento. Kulang ang paggamit ng Filipino. Kulang
ang pananatili sa ating bansa. Kulang
ang pagmamahal na walang kaakibat na paggawa.
Kaya magtuturo ulit ako. Kahit anong taon pa yan. Magtuturo
ako dahil ang guro, may kakayanan na magbigay ng mga pagpipilian. Dapat alam ng
mga kabataan na may pagpipilian sila. Dapat alam ng mga bata na puwede silang matuto
ng kahit ano, na malaya silang ipahayag ang kanilang saloobin at kaya nilang mag-isip
para sa kanilang sarili. Ang mga guro sa
loob ng klasrum ay may kapangyarihan na ibalik ang panahon, upang malaman ng
mga mag-aaral ang ating istorya. At mula sa ating kasaysayan nawa’y mahanap
nila ang sariling landas, maging mapanuri sa kanilang mga pasya upang sila na
mismo ang huhubog sa Pilipinas na inaasam ko.
